Nowe „It”, czyli produkcja z 2017 roku, to udany film zanurzony w aurze grozy – powiedziałabym, że wręcz zaskakująco udany. Fani twórczości Stephena Kinga zapewne nieco rozczarowali się rozbieżnością pomiędzy niektórymi szczegółami w książce a w filmie, ale całość tej produkcji filmowej należy ocenić wysoko: wymowne i przekonywające kreacje aktorskie
Poprzedzająca część o nazwie Przebudzenie Mocy – to było pikowanie w dół, i to z poziomu Jar Jar Binksa, gdzie Solo uprosił w końcu scenarzystów o zabicie go, by nie musiał pojawiać się w kolejnych częściach. Powtórzony schemat z pierwszej części cyklu – Nowa Nadzieja, w której dublu wszystko było
Film pt. Ex Machina (2015) ujął mnie prostolinijnością formy, w której przemycono inspirujące treści filozoficzne. Wsiąkłam w aurę nienatarczywej kontemplacyjności, ładnie przeciwstawiającej się natłokowi bodźców i żywiołowej akcji często przypisywanej gatunkowi science-fiction – dlatego wytrwale wypatrywałam nowego projektu Alexa Garlanda… jest nim Anihilacja (2018). Zapraszam na recenzję – uwaga: możliwe
Łatwo wzruszyć się dramatem, łatwo dobitnie przeżyć w kinie dramatyczną historię, natomiast dotknąć widza komedią – to nie lada sztuka. A ponieważ nie lada, zatem i wybitnie nieczęsta. Dzień Świstaka (1993) Harolda Ramisa, film utrzymany w konwencji komediowej, w swym gatunku jest arcydziełem, a prócz mistrzowsko zagranego dowcipu sytuacyjnego –
Jak ustalić warunki brzegowe dla pojęć takich jak miłość, poświęcenie, sprawiedliwość? Czy w próbach wdrożenia i wyegzekwowania sprawiedliwości ostaje się miejsce na wybaczenie? I co dzieje się z obiema stronami transakcji – winowajcą i poszkodowanym – kiedy zadośćuczynienie zostaje spłacone, kiedy wszyscy mogą spokojnie rozejść się do domów? Między innymi
Ta recenzja Blade Runnera 2049 to najprawdopodobniej jedyna tak obszerna i wielowątkowa recenzja w polskim Internecie – w przeliczeniu na znormalizowany komputeropis wynosi aż 19 stron. Ci, którzy nie zechcą jej przeczytać, bo objętość ich przeraża i zniechęca, to pewnie ci sami, których przeraża i zniechęca perspektywa spędzenia w kinie
W 1982 roku Ridley Scott stworzył film science-fiction Łowca androidów, który dla pokoleń stał się modelem świata przyszłości. Ponury krajobraz miasta w obliczu potężnych korporacyjnych instalacji, oświetlony faetonami reklam, gdzie w strugach kwaśnego deszczu przelewa się bezimienny tłum mieszkańców, wczytał się głęboko w naszą wyobraźnię, prowokując kolejnych twórców do próby
Nie mam nic przeciwko motywom antyklerykalnym w kinie, ale aby potrafić je ciekawie i mądrze zbudować i przedstawić, trzeba mieć umysł i talent Felliniego (Rzym), czyli trzeba być geniuszem. Tymczasem Pokot to film znakomity pod względem operatorskim – mistrzowskie zdjęcia, wspaniała praca kamery – i niestety fatalny pod względem treści:
Dramat jako gatunek filmowy może być ujęty jaskrawo i kontrowersyjnie, a może być podany oszczędnie, momentami nawet umownie. Cake (2014) w reżyserii Daniela Barnza zalicza się do tego drugiego sposobu podania, a Jennifer Aniston grająca rolę główną przyjęła na siebie ciężar uformowania estetyki filmu tak, że całość ogląda się z
Przystanek Alaska (oryginalny tytuł: Nothern Exposure), amerykański serial emitowany w latach 1990 – 1995. To nie tylko serial kultowy – to szczególny pod wieloma względami fenomen. W Polsce emisję podjęła „Dwójka” w roku 1993. Dwa pierwsze sezony liczyły tylko 16 odcinków (8 odcinków na sezon), ponieważ nikt nie wierzył w
„Możesz być kim chcesz, ale… Nie wyrażaj głośno swojej opinii, bo to bezczelne. Nie bądź zdecydowana i stanowcza, bo pomyślą, że jesteś uparta. Nie ubieraj się inaczej niż wszyscy, bo ich przestraszysz. A przede wszystkim nie próbuj być niezależna, bo to zniechęca chłopców. Dobrze? Nie!” – oto treść pisana i
Michael Haneke zalicza się do grona najwybitniejszych współczesnych twórców filmowych. Tworzy autorskie kino zmuszające do myślenia i wżerające się pod skórę. Estetycznie oszczędne, a wręcz surowe, potrafi przytłoczyć złożonością i ciężarem treści… Wstęp To kino dla wymagających widzów – ambitne i nielubiące intelektualnych leni. To kino rozwijające wrażliwość, skłaniające
Betty Blue, francuski melodramat erotyczny, to filmowa adaptacja powieści Philippe’a Djian, zatytułowanej 37,2° rano – film de facto także nosi ten tytuł, choć popularność zdobył pod tytułem amerykańskim. Słowu „blue” towarzyszy dwojakie znaczenie: dosłowne, związane z planszą w kolorze niebieskim, która otwiera i zamyka film, i przenośne – związane
Uwaga! Niniejsza recenzja filmu pt. „Arrival” zawiera spojlery oraz odniesienia do opowiadania pt. „Historia twojego życia” Teda Chianga (samodzielną recenzję opowiadania przeczytasz tutaj: http://tosterpandory.pl/historia-twojego-zycia-ted-chiang-recenzja-literacka-bez-spojlerow/). Słowem wstępu nadmienię, iż polski dystrybutor filmu znów popisał się inwencją w tłumaczeniu tytułu – bowiem na świecie „Arrival” zafunkcjonował jako „Przybycie”, a w Polsce
O Yorgosie Lanthimosie mówi się, że jest czołowym reprezentantem greckiej nowej fali. Ten postulat jest najmniej istotny. Genialny Grek tworzy w pełni autorskie kino, niepozwalające z żadnym innym się porównać – kino, dla którego kategorie takie jak dramat psychologiczny i dramat społeczny, wzbogacone o elementy absurdalnego czarnego humoru, zdają się
Rozmyślania po filmie… Asimov trzy podstawowe prawa regulujące egzystencję robota sformułował w latach 40. ubiegłego wieku, a więc na długo przed tym, zanim potrzeba precyzyjnego zdefiniowania “natury” sztucznej inteligencji stała się uzasadniona wymiernym postępem technologicznym. Ograniczając niniejsze przemyślenia właśnie do samej “natury” SI, rozpatrując rzecz dziś ― z pułapu XXI
Świat jest złożony, a nie skomplikowany
Bunt androidów
O suplementacji życia w kontekście Unii Europejskiej
Długowieczni
Paradoks Fermiego
Suplement życia
„To” (2017) – adaptacja filmowa Stephena Kinga w recenzji Tostera Pandory
Chiny – USA, czyli droga do wojny
Alfie Evans – śmiertelna ofiara idei „państwa opiekuńczego”
O szczepieniach w szerszym kontekście
Człowiek w sosie własnym
O wojnie – głos trzeci
Gilbert i George : kolaże, witraże
Jeff Koons: prowokacja w stylu pop
Mimmo Paladino – w stronę klasyki i transawangardy
Roy Lichtenstein, pop art, czyli sztuka z Myszką Miki w tle
Joseph Beuys – szaman, artysta, działacz
Julian Schnabel malarz i reżyser
Tony Oursler – sztuka video
Yves Klein – krótka historia
Andy Warhol i jego filmy
Georg Baselitz – malarstwo i rzeźba