Georg Baselitz – Hans-Georg Bruno Kern (ur. 23 stycznia 1938 roku w Deutschbaselitz, Saksonia), jest niemieckim malarzem i rzeźbiarzem.
Do ukończenia szkoły średniej mieszkał w mieście rodzinnym. Po maturze podjął studia w Wyższej Szkole Artystycznej we wschodnim Berlinie-Weissensee. Pod zarzutem „niedojrzałości społecznej” został usunięty z uczelni po dwóch semestrach.
Od 1957 r. kontynuował niemniej studia w Szkole Wyższej Sztuk Pięknych w Berlinie Zachodnim, w 1958 r. zamieszkał na stałe w zachodniej części miasta.
Już jego pierwsza wystawa, w 1963 roku, w berlińskiej galerii Werner & Katz, wywołała sporą aferę, skandal. Olejny obraz „Nagi mężczyzna” (z monstrualnym penisem) i „Wielka noc na marne” (przedstawiający onanizującego się chłopca) spowodowały, iż artystą zainteresowała się berlińska tzw.: „obyczajówka”. Obrazy te skonfiskowano, natomiast artysta stanął przed sądem, chociaż tę sprawę w kilka miesięcy później umorzono.
Dystans, jaki Baselitz miał do wschodnioniemieckiej sztuki, w sposób dobitny wyraża to, jak określał enerdowskich malarzy: „Arschloecher” (co subtelnie można przełożyć jako „idiotów”). Jego artystyczną rozprawą z NRD jest cykl obrazów „Russenbilder” z lat 1998-2005.
Pierwszy obraz z cyklu „do góry nogami” nosił tytuł „Las na głowie” i powstał w 1969 roku.
Chciałem wyzwolić obraz z fatalnego uzależnienia od rzeczywistości – wytłumaczył Baselitz.
W 1960 roku Georg Baselitz pojawił się jako pionier niemieckiego neo-ekspresjonistycznego malarstwa. Jego prace prowokują wówczas niepokój, tematy zapisane zostały gorączkowo, jako „sposób konfrontacji z realiami współczesnego życia”. Pod koniec 1970 roku powstają jego ikoniczne „do góry nogami” obrazy, w których organy, krajobrazy oraz budynki są odwrócone w płaszczyźnie obrazu, ignorując rzeczywistość świata fizycznego, aby ujawnić oczywiste malarstwo. Opierając się na dynamizmie i niezliczonej puli wpływów, w tym sztuki okresu manieryzmu, rzeźb afrykańskich i czasów propagandy sowieckiej, Baselitz opracowuje odrębny język malarski.
Główne wystawy jego twórczości odbyły się w Whitechapel Art Gallery w Londynie w 1983r., Stedelijk Museum w Amsterdamie, i Kunsthalle Basel; Centre Pompidou, Paryż (1993); Muzeum Guggenheim w Nowym Jorku (1995), Los Angeles County Museum of Art, Hirshhorn Muzeum i Sculpture Garden w Waszyngtonie, DC, i Neue Nationalgalerie, Berlin; Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris (1996); i Royal Academy of Arts w Londynie (2007). Baselitz reprezentował Niemcy na Biennale w Wenecji (1980) oraz brał udział w Documenta 7 w Kassel, w Niemczech (1982).
Oprócz malarstwa Baselitz oddawał się także grafice i rysunkowi. Pod koniec lat 70. powstały jego grubo ciosane, drewniane rzeźby, których archaiczna forma przywodzi niekiedy na myśl sztukę afrykańską.
Od kilku lat artysta reflektuje także własną sztukę i pod tytułem „Remix” interpretuje na nowo, w zaskakująco jasnych barwach, swoje wcześniej namalowane obrazy. Najnowszą woltą, jaką zaskoczył świat sztuki, jest zapowiedź, że teraz będzie malował już tylko czarne płaszczyzny, a każdy może sobie wyobrazić pod warstwą czarnej farby własny obraz…
Dziś Baselitz żyje w Bawarii nad Ammersee w ekskluzywnej posiadłości zaprojektowanej przez szwajcarskich super-architektów Herzog & Meuron. Kilka miesięcy w roku spędza w swojej pracowni na włoskiej riwierze. Od ponad 50. lat żyje w związku z żoną Elke, z którą ma dwóch synów. Daniel Blau i Anton Kern prowadzą renomowane galerie sztuki w Monachium i Nowym Jorku.
Leonard Jaszczuk
