Mimmo Palladino
Urodził się nieopodal Benevento na południu Włoch w roku 1948. Studiował w latach 1964 i 1968 w Liceo Artistico w Benevento. Obecnie mieszka i pracuje we Włoszech, gdzie posiada swoje liczne studia i pracownie; między innymi w Rzymie, Paduli i Apulii.
Pierwsza indywidualna wystawa artysty odbyła się w Studio Oggetto, Caserta, rok 1969. W 1980 roku, na zaproszenie Achille Bonito Oliva, brał udział w Aperto ’80 na Biennale w Wenecji, razem z takimi artystami, jak Sandro Chia, Francesco Clemente, Enzo Cucchi i Nicola de Maria.
Pełnił czołową funkcję w międzynarodowej akcji odrodzenia w malarstwie, która miała miejsce u schyłku roku 1970.
Dzięki wystawom malarstwa mających miejsce w różnych muzeach Europy Środkowej, Kunsthalle w Bazylei, Muzeum Folkwang w Essen i Stedelijk Museum w Amsterdamie, Paladino zyskał uznanie międzynarodowe. Jego dwie wystawy indywidualne, które zorganizowano równocześnie w Nowym Jorku, dodatkowo i znacznie potwierdziły dobre imię artysty na terenie USA.
Retrospektywa jego prac odbyła się w Monachium na Städtische Galerie w 1985 r. Wśród innych dużych wystaw indywidualnych wyróżnić trzeba następujące wydarzenia: Galeria Miejska Sztuki Współczesnej w Trento (1992), Forte Belvedere, Florencja (1993), Scuderie di Palazzo Reale, Piazza del Plebiscito i Villa Pignatelli, Neapol (1995-6), South London Gallery (1999) i Centro per l’Sztuki Współczesnej Luigi Pecci, Prato, Włochy (2002-03).
Prace Paladino są prezentowane w dużych zbiorach publicznych na całym świecie, na przykład w Muzeum Sztuki Współczesnej i Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku oraz Tate Gallery w Londynie.
Leonard Jaszczuk
